Brian Dillon’ın ilk kitabı Karanlık Odada, belleği gerekli gereksiz her

nesnenin istiflendiği bir mekân olarak tanımlayarak geçmişin karanlık

koridorlarında dolaşıyor. On beş yaşında annesini, beş sene sonra

da babasını kaybeden Dillon, yıllar sonra yaşadığı bir çöküşün ardından çocukluk evine dönüyor: Bu ev artık yalnızca dört duvardan

ibaret değildir, aynı zamanda bir anılar ve kayıplar galerisidir.

Dillon, bellek ile mekân arasındaki derin bağları keşfederken Baudelaire’den Barthes’a, Proust’tan Bachelard’a, Berger’dan Benjamin’e pek çok düşünürü de bu içsel yolculuğa dahil ediyor. Ev, eşyalar, fotoğraflar, bedenler, yerler... Geçmişinin sessiz tanıklarıyla bir tür yas meditasyonu yaparken ailesinden ve kendisinden geriye kalan döküntüleri topluyor, parçalıyor, yeniden birleştiriyor ve belleğin labirentinde kayboluyor. Karanlık Odada, bireysel bir yas anlatısı olmasının yanında, belleğin doğasını ve geçmişle kurduğumuz kırılgan bağı sorgulayan sarsıcı bir bellek kazısı niteliğinde.

Ev, annemin her zaman direttiği gibi lanetliydi. Ama ortaya çıktı ki

lanet benimdi ve geriye dönüktü. Onu terk ettiğim sabaha kadar ondan ne kadar nefret ettiğimi hiç bilmiyordum.