Her kalbin bir yönü vardı; kimi geçmişin izinde kaybolurdu, kimi geleceğin hayalinde savrulurdu. Doğukan ve Doğa’nın kalpleri ise bir istikamet değil, sonsuzluğu taşıyordu. Evvelim sen oldun, ahirim de sen… Onlar için sevda, sadece bir zaman aralığına sığmayan bir yolculuktu. Ne geçmişin kırgınlığı ne geleceğin belirsizliği onları durdurabildi. Ne ayrılıklar eksiltti, ne kavgalar tüketti. Birbirlerinin gözlerinde kayboldukça, dünyanın sınırlarını aşıyor; her sarılışta zamanı durduruyorlardı. Doğukan’ın suskunluğunda yankılanan özlem, Doğa’nın kırılganlığında filizlenen cesaret… Bu iki kalbin yürek oluşuna son kez yakından şahit olmaya var mısınız?