“İyilik demek kimseye
kötülüğü dokunmamak değil
kötülük yapacak cevheri içinde taşımamak demektir.
Bende bu fena cevher fazla miktarda mevcutmuş. Belki herkeste var...
Fakat insan olan onu söküp atmasını yahut boğmasını biliyor... Dokunmadan bırakmak, bir gün başını kaldırmasına
meydan vermek olur...”
Sabahattin Ali, modern yaşamın içinde
kaybolmuş, yozlaşmış insanları ele aldığı İçimizdeki Şeytan’da
manevi huzursuzluğu kendisine rahat vermeyen ve hayatta bir mana aradığını söylemesine rağmen yaşamına anlam katacak hiçbir şey yapmayan bir antikahraman yaratır.
Ömer’in her eylemi ve söylemi
yalnızlığın verdiği hastalıklı ruh hâlinin birer tezahürü gibidir.
Fakat bu yalnızlık ötelenmişlikten değil kalbinin derinliklerinden gelir ve
bunu iyileştirmeye herhangi bir sevginin gücü ne yazık ki yetmez.
Okuyucuyu insanoğlunun karanlık
dehlizlerine doğru bir yolculuğa çıkaran yazar,
bu roman aracılığıyla hepimizi içimizdeki şeytanla
yüzleşmeye mecbur bırakıyor.